Postawy rodziców mają duży wpływ na rozwój osobowości dziecka oraz na atmosferę panującą w rodzinie. Wyniki wychowawcze zależą od charakteru relacji między rodzicami a dziećmi.

„Postawa rodzicielska oznacza pozytywną skłonność rodziców do odczuwania dziecka, do myślenia o nim i postępowania dla jego dobra. Ujawnia się ona w myślach, uczuciach i działaniach rodziców – jako postawa macierzyńska i jako postawa ojcowska. Dziecko odrzucane psychiczne przez własnych rodziców czuje się osamotnione i zagubione, a przede wszystkim czuje się nieszczęśliwe. (…) Nie jest również dobrą postawa nadopiekuńcza, bowiem bardzo niekorzystnie wpływa na osobowość dziecka. Właściwą postawą rodzicielską jest postawa pełnej akceptacji: rodzice nastawiają się do dziecka rozsądnie, spokojnie bez zbytniej egzaltacji, kochają je szczerze i służą rozwojowi jego osobowości, obydwoje – ojciec i matka” (J. Baniak, 1996, s. 22 – 23).

Przekonania będące składnikiem postaw wychowawczych matek i ojców stanowią jeden z głównych czynników włączania wartości i zasad w strukturę osobowości dzieci i młodzieży (W. Sikorski, 2000, s. 191).